Ciężki los człowieka,
co patrzy z daleka,
na przyjaźń i miłość
i żywota zawiłość.
on - sam w ludzi tłumie
tylko smutek czuje.
żal mu życia swego,
osamotnionego.
czuje siÄ™ wzgardzony,
czuje odrzucony.
nie może polubić
to może go zgubić
nie może pokochać,
zostaje mu szlochać.
płakać się wstrzymuje,
bo się znów zdołuje,
nikt z nim nie pogada
czy to tak wypada?
nikt siÄ™ nie przyznaje,
czy to takie obyczaje?
że głupszy uważają,
za lepszych siÄ™ majÄ….
czy to tak uchodzi?
czy to tak siÄ™ godzi?
on powtarza: "dobrze będzie".
i powtarza ciągle, wszędzie.
mimo swej udręki,
mimo swojej męki.
i samotność go wznosi,
na skrzydłach unosi
i samotność go zrzuca,
swe skrzydła porzuca.
Â
Wierszyki smutne