Wiersze miłosne - Adam Asnyk

Jakże żałuję tej szczęśliwej pory,

Kiedy stokrotki kwiatek pospolity

Zdał mi się w cudne ubranym kolory

I budził w sercu dziecinne zachwyty.

 

I kiedy długie majowe wieczory

Spędzałem, patrząc w jasnych ócz błękity,

Cichego szczęścia pełen i pokory,

BijÄ…cy sercem, a nigdy niesyty.

 

A choć to było kwiecie takie skromne,

Nigdym się z prawdą marzeń nie rachował,

Bom miał rozkoszą serce nieprzytomne;

 

I kiedym usta różane całował,

Tom nic nie pragnął i nic nie żałował —

I dziś drżę jeszcze, gdy tę chwilę wspomnę...

 

Wiersz: Adam Asnyk

Między nami nic nie było!

Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych.

Nic nas z sobą nie łączyło —

Prócz wiosennych marzeń zdradnych;

 

Prócz tych woni, barw i blasków

UnoszÄ…cych siÄ™ w przestrzeni,

Prócz szumiących śpiewem lasków

I tej świeżej łąk zieleni!

 

Prócz tych kaskad i potoków

Zraszających każdy parów,

Prócz girlandy tęcz, obłoków,

Prócz natury słodkich czarów;

 

Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów,

Z których serce zachwyt piło,

Prócz pierwiosnków i powojów,

Między nami nic nie było!

 

Wiersz: Adam Asnyk

Posyłam kwiaty — niech powiedzą one

To, czego usta nie mówią stęsknione!

Co w serca mego zostanie skrytości

Wiecznym oddźwiękiem żalu i miłości.

 

Posyłam kwiaty — niech kielichy skłonią

I prószą srebrną rosą jak łezkami,

Może uleci z ich najczystszą wonią

Wyraz drżącymi szeptany ustami,

Może go one ze sobą uniosą

I rzucÄ… razem z woniami i rosÄ….

 

Szczęśliwe kwiaty! Im wolno wyrazić

Wszystkie pragnienia i smutki, i trwogi

Ich wonne słowa nie mogą obrazić

Dziewicy, choć jej upadną pod nogi;

Wzgardą im usta nie odpłacą skromne,

Najwyżej rzekną: "słyszałam — zapomnę".

 

Szczęśliwe kwiaty! mogą patrzeć śmiele

I składać życzeń utajonych wiele,

I śnić o szczęściu jeden dzień słoneczny...

Zanim z tęsknoty uwiędną serdeczniej.

 

Wiersz: Adam Asnyk

Ty czekaj mnie, dzieweczko cudna,

Pod tą wysmukłą topolą!

Przysięgam ci — choć to rzecz trudna,

Że wrócę — gdy mi pozwolą.

 

Ty czekaj mnie i kochaj wciąż!

Będzie to wielką zasługą —

A jak się znajdzie dla ciebie mąż...

Nie każ mu wzdychać zbyt długo!

 

Lecz bierz z nim ślub i kochaj znowu,

Dopóki serca ci stanie,

I wierzyć chciej mojemu słowu,

Że to ci skróci czekanie.

 

Gdy minie już miłości szał —

Czekaj mnie pod tÄ… topolÄ…;

Chociażbym z grobu powstać miał,

Powrócę — gdy mi pozwolą.

 

Wiersz: Adam Asnyk

Nie szczędź mi rajskich rozkoszy!

Różanych ustek nie żałuj!

Zanim się dzika myśl spłoszy,

Niebieska! Ty swoim wzrokiem

Zalej mnie blasków potokiem,

Bez końca pieść mnie i całuj!

 

Odpędzę widziadła wstrętne,

Ze śmiercią hardo się zmierzę,

Gdy w pocałunki namiętne

Roztopię duchową dzielność,

W rozkoszy tych nieśmiertelność,

W tÄ™ jednÄ…, ach, tylko wierzÄ™!

 

Przed twym ożywczym płomieniem

Dusza ma kielich otwiera,

Rozkwita z dziewiczym drżeniem

W świateł i woni obłoku,

W twych ustach i w twoim wzroku

Znajdując wieczność, umiera.

 

Eros zawstydzi siÄ™ blady

Przed moich pragnień pożarem,

Wśród sennej życia biesiady

Pijąc nadziemskie słodycze,

Wszystkie Å‚zy twoje przeliczÄ™

Dobyte szczęścia nadmiarem.

 

A gdy się strawi doszczętnie

To życie nic już nie warte —

W ostatniej chwili, namiętnie,

Na twoim oparty Å‚onie,

W nowe się blaski przesłonię,

PatrzÄ…c w twe oczy otwarte.

 

Wiersz: Adam Asnyk

Jednego serca! Tak mało, tak mało,

Jednego serca trzeba mi na ziemi!

Co by przy moim miłością zadrżało,

A byłbym cichym pomiędzy cichemi.

 

Jednych ust trzeba! Skądbym wieczność całą

Pił napój szczęścia ustami mojemi,

I oczu dwoje, gdziebym patrzał śmiało

Widząc się świętym pomiędzy świętemi.

 

Jednego serca i rąk białych dwoje!

Co by mi oczy zasłoniły moje,

Bym zasnął słodko marząc o aniele,

 

Który mnie niesie w objęciach do nieba...

Jednego serca! Tak mało mi trzeba,

A jednak widzę, że żądam za wiele!

 

Wiersz: Adam Asnyk

Gdy miała szesnaście latek,

Była ach! bardzo sceptyczną,

Nie chciała wierzyć, gdym mówił,

Że jest prześliczną.

 

Wątpiła o swej urodzie.

W uczucia wierzyć nie chciała,

Kiedym jej miłość wyznawał,

Tylko się śmiała.

 

Lecz dzisiaj, po latach wielu,

Wiara w serce wstąpiła...

I nawrócona zupełnie,

Żałuje, że wprzód wątpiła...

 

Ufna w potęgę miłości,

Wspomnienia pragnie odświeżyć,

Wierz, że jeszcze ją kocham

Lecz ja — przestałem już wierzyć.

 

Wiersz: Adam Asnyk

Nie mów, chociażbyś miał ginąć z pragnienia,

Że wszystkie źródła wyschły już bijące! —

Tyś gonił pustyń piaszczystych złudzenia,

A minął strumień na zielonej łące.

 

Nie mów, chociażbyś umierał z tęsknoty,

Że nie ma czystej miłości na ziemi! —

Tyś pewnie w drodze blask jej rzucił złoty,

Za ognikami zdążając błędnemi.

 

Nie mów, że wszystko, czegoś ty nie umiał

Odnaleźć w życiu — marą jest zwodniczą!

Zdrój czystych uciech będzie innym szumiał

I inne serce poił swą słodyczą.

 

Wiersz: Adam Asnyk